Tocou a nube ca punta dos seus dedos...

Estaba sentado nun penedo cavilando nas súas cousas cando a sobra deste lle indicou que xa non eran horas de estar só. De camiño a casa viu algo extraño movéndose entre os fentos.

"Que será?"

Sempre fora un rapaz inquieto e con ganas de saber, un "formighillo" chamaríanlle na miña familia. Non o tivo  que pensar nin medio segundo, nin quixo pensalo. Adentrouse entre o verde e chegou o momento no que lle perdín a pista. Contoume que aínda que tivo que correr un pouco ó final conseguiuno. Logo de tropezar ca raíz dun carballo e rematar co seu pequeno corpo no chan levantou a mirada. Abriu máis os seus ollos, non o podía crer aquela criatura estaba ante el. Con longas patas, pelo branco e un corno na súa fronte estaba claro, aquilo era un unicornio. O animal asustouse e correu, correu ata alcanzar un brillo de luz que salía de entre a maleza. Era o arco da vella, marchou trotando entre as cores do espectro visible.

Logo espertou.

(Si, sempre quixen incluír un unicornio e un arco da vella nalgunha das miñas cousas. Pode que o sentido común sexa o menos común dos sentidos.)

Xoves verde

Hoxe é xoves. Unha pequena, doce e débil brisa acaricia as puntas dos meus cabelos. A miña dereita unha árbore, ós seus pes unha margarida.

E que fará ela tan pequena, branca e amarela pousada sobre a inquietante herba? Chámolle inquietante porque para min a herba sempre foi un pouco desconcertante. E a cor de Galicia, esa Galicia tan verde que logo do desastre nas fragas ten unha mancha no seu corazón cando pensaba que o acontecido no 2006 era xa unha cicatriz das vellas, das que sabes que están aí, que che acompañan día e noite pero que as veces esqueces. Mais un día lémbraste delas e maldices o pensamento que che fixo lembralas. Pero os pensamentos son, se cabe, aínda máis inquietantes ca herba que cubre co seu manto verde a alfombra de vida na que estou sentada.

Aquí non hai só margaridas, tamén hai árbores e uns bancos de pedra ós que os máis expertos lles chamarían minimalistas. E é exactamente a pedra o que máis me inquieta da herba. Como en algo tan duro e frío pode aparecer de cando en cando unha pequena ramiña verde que nos da a esperanza de que o resto do mundo non é tan frío. Por iso o verde é a cor da esperanza. A brisa segue xogando cos meus cabelos e, mentres estou sentada neste verde non son máis que un ínfimo punto dentro dun universo que xamais chegarei a coñecer.


Un xoves dez de maio do 2012