Después de noviembre siempre está diciembre

      El tiempo se nos escapó entre los huecos que el viento creó en mi pelo. No tengo muy claro si se quedó en el mar o en la montaña, allí donde esté debe de estar a gusto porque parece que no quiere volver.

      Las pegadas quedan atrás en el camino y las botas están cansadas de hacer huellas que de la tierra se borrarán con el paso de los momentos. Porque quizá ni la música ni los versos sean lo mio y el haber posado mis manos frías sobre tu pecho hayan hecho que todo aquello se congelara.

      Y es que quizá ahora me dedique a ver caer agua desde el tejado, cosa de locos! Pero es que mi loca sonrisa siempre fue lo que más te gustó.

Su olor todavía está en mi cama y aún así no lo echo de menos.

Háblame, abrázame, bésame. Haz lo que quieras pero no me sueltes. No te vayas. No me dejes ir otra vez. Quédate aquí, acurrucada entre mis sábanas hasta que volvamos a sentir la llamada de Morfeo. Hazlo  No me hagas sufrir. Vive, sueña y déjame ser feliz entre tus pies.

De arena y porcelana

Hai que adaptarse ós tempos que corren e tamén os lugares nos que unha está. Por isto pode que algunhas veces, como agora é o caso, escriba en castelán.

                 Él entró en su vida como quien entra una madrugada de enero por aquella ventana que siempre se te olvida cerrar. Así lo hizo, como una pequeña tormenta inesperada pero tormenta al fin y al cabo. Truenos, relámpagos, lluvia...! pero quienes los vieron también recuerdan el calor que se respiraba entre ellos. Un calor que se acabó convirtiendo en el clima más deseado por los habitantes de aquel lugar.
              A veces hacía sol, otras llovía, pero lo que todos esperaban era que aquella tormenta volviera a cruzar la ventana. Sin duda eran los días más deseados.
             Ella vivía en una pequeña casa, pongamos que de porcelana, y el construyó un castillo de arena para poder ser el apuesto príncipe que siempre triunfa en los cuentos. Sus vidas no eran como las de los demás. ¿Enamorados? Puede que si, aunque jamás se declararon. A ellos nunca le hicieron falta palabras y es por eso que nadie supo como sonaban sus voces. Su melodía favorita era la de los pasos al andar y como aquello no había nada. Tin, tan, tan, tin. Ellos se entendían así y eran felices. ¿Que tenían que opinar los demás? Era su vida y ellos la vivían como querían.

Cara o mar

E se voláramos tan alto que nin a águia máis rápida nos puidera alcanzar. Se poidéramos rozar o perfil da Terra ca punta da nariz e baixar. Precipitarnos. Tumbarnos suavemente sobre o colchón do mar. E aí vivir, lonxe da humanidade. A solas. Sen bandeiras, sen fronteiras. Simplemente estar. Acaso hai maior satisfacción que a tranquilidade?
Saber que nada sucederá, que nada cambiará. Estaremos mecéndonos infinitamente entre as ondas e tan só alí seremos libre por fin. Libres de ataduras e de responsabilidades. Libres de soberbias miradas e sonrrisos finxidas.
Só ti e eu.

15-03-2012 Nun bus urbano de Santiago de Compostela

Chuvia

Levaba tempo sen sen verte, tanto que incluso cheguei a pensar que non querías saber nada de min. Sei que o ano que ven non nos vamos a ver tanto como nos últimos vinte e por iso agradecín a túa inesperada visita. Pode que non fora o día axeitado nin o mes oportuno e que todos viran con recelo a túa aparición pero para min foi unha agradable sorpresa. Sen dúbida das mellores deste estío.

Vinte vir de lonxe e cando cando rozaches a miña meixela sen avisar estremecín por dentro. Que sensación! Xa ía tempo que non me sentía así... Todos se agobiaron e enlouqueceron en canto nos viron xuntos, mirábanche con aires de superioridade e non querían saber de ti. Non entendían a felicidade que me provocaba terche ó redor, xunto a min, ó redor do meu corpo...

P.D: que saibas que tamén votarei de menos o xeito que tes de convertir as cidades, os nosos paseos pola cidade vella de Santiago e os segredos que escondes alá arriba, dende onde ves.

Louro

A auga que se fai un oco entre as pedras,
as herbas que, sen querelo, crecen nelas.
Os pes descalzos daquel rapaz de ollos verdes,
unha flor entre as nubes, as veces perdes.
Un solpor na ría de Muros,
unha charca entre os teus dedos
a esperanza dun amor
o brillo dos teus cabelos.
Que sorriso tan inesperado!
dixen logo de toparte
Que bico tan desexado!
pensei logo de sentirte.
Pode que o mar chegue a todos os lados
pero os finais máis felices son os máis inesperados.

31-7-2012

Tocou a nube ca punta dos seus dedos...

Estaba sentado nun penedo cavilando nas súas cousas cando a sobra deste lle indicou que xa non eran horas de estar só. De camiño a casa viu algo extraño movéndose entre os fentos.

"Que será?"

Sempre fora un rapaz inquieto e con ganas de saber, un "formighillo" chamaríanlle na miña familia. Non o tivo  que pensar nin medio segundo, nin quixo pensalo. Adentrouse entre o verde e chegou o momento no que lle perdín a pista. Contoume que aínda que tivo que correr un pouco ó final conseguiuno. Logo de tropezar ca raíz dun carballo e rematar co seu pequeno corpo no chan levantou a mirada. Abriu máis os seus ollos, non o podía crer aquela criatura estaba ante el. Con longas patas, pelo branco e un corno na súa fronte estaba claro, aquilo era un unicornio. O animal asustouse e correu, correu ata alcanzar un brillo de luz que salía de entre a maleza. Era o arco da vella, marchou trotando entre as cores do espectro visible.

Logo espertou.

(Si, sempre quixen incluír un unicornio e un arco da vella nalgunha das miñas cousas. Pode que o sentido común sexa o menos común dos sentidos.)

Xoves verde

Hoxe é xoves. Unha pequena, doce e débil brisa acaricia as puntas dos meus cabelos. A miña dereita unha árbore, ós seus pes unha margarida.

E que fará ela tan pequena, branca e amarela pousada sobre a inquietante herba? Chámolle inquietante porque para min a herba sempre foi un pouco desconcertante. E a cor de Galicia, esa Galicia tan verde que logo do desastre nas fragas ten unha mancha no seu corazón cando pensaba que o acontecido no 2006 era xa unha cicatriz das vellas, das que sabes que están aí, que che acompañan día e noite pero que as veces esqueces. Mais un día lémbraste delas e maldices o pensamento que che fixo lembralas. Pero os pensamentos son, se cabe, aínda máis inquietantes ca herba que cubre co seu manto verde a alfombra de vida na que estou sentada.

Aquí non hai só margaridas, tamén hai árbores e uns bancos de pedra ós que os máis expertos lles chamarían minimalistas. E é exactamente a pedra o que máis me inquieta da herba. Como en algo tan duro e frío pode aparecer de cando en cando unha pequena ramiña verde que nos da a esperanza de que o resto do mundo non é tan frío. Por iso o verde é a cor da esperanza. A brisa segue xogando cos meus cabelos e, mentres estou sentada neste verde non son máis que un ínfimo punto dentro dun universo que xamais chegarei a coñecer.


Un xoves dez de maio do 2012

Comezar

Todo ten que ter un comezo. Pode que sexa duro, extraño, inestable ou atrevido; pode tamén que sexa todo iso á vez. Pero as casas hai que comezar a facelas dende abaixo, ós poucos e con boa letra para que non se derruben ó pasar uns anos. As veces hai que arriscar e con esas comezo a escribir as primeiras liñas dalgo que espero sexa agradable para todo aquel que o queira ler.