E se voláramos tan alto que nin a águia máis rápida nos puidera alcanzar. Se poidéramos rozar o perfil da Terra ca punta da nariz e baixar. Precipitarnos. Tumbarnos suavemente sobre o colchón do mar. E aí vivir, lonxe da humanidade. A solas. Sen bandeiras, sen fronteiras. Simplemente estar. Acaso hai maior satisfacción que a tranquilidade?
Saber que nada sucederá, que nada cambiará. Estaremos mecéndonos infinitamente entre as ondas e tan só alí seremos libre por fin. Libres de ataduras e de responsabilidades. Libres de soberbias miradas e sonrrisos finxidas.
Só ti e eu.
15-03-2012 Nun bus urbano de Santiago de Compostela
No hay comentarios:
Publicar un comentario